DEVENTER – Bepakt met zware boodschappentassen schuifelt een ouder dametje nietsvermoedend de bomvolle wachtruimte van het NS station in Deventer binnen; ze heeft haar boemeltje maar nét gemist. Medereizigers volgen argwanend haar binnenkomst. Want: hoort zíj er misschien ook bij…?De bejaarde vrouw ploft neer op het laatste vrije hoekje van een houten bank. Een jongeman schuift zijn billen beleefd een beetje opzij. Met een zakdoek uit haar handtas poetst de dame haar brilletje en daarna valt er een stilte. Een stilte zoals die alleen in de wachtruimte van een treinstation kan vallen. Of in de wachtkamer van een tandarts. De ICE naar Oberhausen Hbf buldert intussen onverdroten langs perron 3. Een ringtone zwelt aan. Slechts een enkeling kijkt verstoord op. Het tegenwoordige leven loopt immers over van de ringtonen. Oók in wachtruimtes van een treinstation. Of zelfs die van een tandarts. “Ja, hallo…”, meldt de, tot dan toe anonieme, beller zich schaamteloos luid, waarna zich, voor ieders oren, al vlot een ongeremde dialoog ontwikkelt over het onbegrijpelijke van de liefde en de spanning in relaties.

Het oude dametje voelt zich in het vervolg zichtbaar ongemakkelijk bij een openbare biecht over vreemd­gaan. Helemaal als anderen in het wachtende gezelschap zich er mee gaan bemoeien. Het spoorboekje van de NS bepaalt vervolgens in vlot tempo drie kwartier lang de opkomst en afgang van acht personages, die elkaar in meer of mindere mate schijnen te kennen, maar in ieder geval voortdurend luid en duidelijk iets van de ander vinden. Het duurt zeker tien minuten voordat de oude vrouw zich realiseert dat dít echt nog gekker is dan de dagelijkse werkelijkheid. “Is dit soms een toneelstuk?”, informeert ze fluisterend bij haar buurvrouw, terwijl ze die zachtjes met een elleboog in haar zij stoot.

Een glimlach verraadt het geheim: de Deventer theatergroep PlusLeo heeft het wachten op een station, de dagelijkse gewoonte van pakweg een miljoen Nederlanders, inderdaad als uitgangspunt genomen voor een briljante toneel­voorstelling. Met een perfecte timing worden los­staande scènes, gebaseerd op bestaande toneel­teksten, gedichten, kranten­fragmenten en romans, gekoppeld.

Tussen de opgevoerde personages en scènes herken je slechts moeizaam enkele anekdotische verbanden. De uitgesproken teksten geven minimale informatie over de achtergronden van de hoofdrolspelers, maar gaandeweg raken de lossen indrukken meer met elkaar verweven om, uiteindelijk, samen te smelten tot één geheel.

“Blijf je maar even?”, had regisseur Lex Prinzen vooraf cynisch gevraagd. “Jongen, bel maar naar huis om te zeggen dat je later komt, want als je hier eenmaal zit, laat het je niet meer los….”. En het moet gezegd: het perspectief voor het publiek in de voorstelling De Onvermijdelijken is als die van een observant op een station; je ziet mensen voorbij komen, observeert korte ont­moetingen, gesprekken en bewegingen. Onherroepelijk raakt daardoor je fantasie geprikkeld en probeer je van de vlot wisselende indrukken een compleet verhaal te maken.

Het oudere dametje volgt het eigentijdse tafereel met bolle ogen en een half opengevallen mond. In haar handtas rommelt ze zoekend naar háár mobieltje. “Hallo schat”, mompelt ze, zonder dat iemand het hoeft te horen tegen de man die haar volgende maand vijftig jaar trouw is. Ze vraagt of ze nog even mag blijven zitten. Haar boemeltje is namelijk wéér net weg…

Gisteren repeteerde het Deventer amateurgezelschap voor het eerst op locatie voor de voorstelling ‘De onvermijdelijken’. De plaats van handeling was de restauratie en de ‘wachtruimte 3e klasse’ op perron 3 en 4 (zie foto). Het komen en gaan van de treinen bepaalt de opkomst en de afgang van de spelers.Het is mogelijk dat passerende reizigers bedoeld of onbedoeld onderdeel worden van het spel. De acteurs hebben flink ruimte voor improvisatie. De voorstelling, waar geen echt verhaal in zit, bestaat uit losstaande scènes, maar gaandeweg wordt wel duidelijker wat de verbanden zijn. Het stuk wordt gespeeld op 21, 22, 23 en 24 april.